profesör doktor tamer akça

Gün batımı…

 

Güneş, devasa bir kızıl top gibi inmekte denizin üzerine.

 

Martıların çığlıkları parkta koşuşturan çocukların kahkahalarına karışmakta. 

 

Az ötedeki deniz fenerinin ve arkadaki sakız ağacının gölgeleri yüzyıllar öncesinden üzerinize düşmekte.

 

Önünüzdeki bembeyaz mermer masada bol köpüklü bir kahve.

 

Dost sohbeti gibi koyu, cehennem gibi sıcak, kadın gibi tatlı kahve…

 

Limanda yan yana tekneler, kıpkırmızı ateş çiçeklerinin arasından direkleri görünen.

 

Ve bir mısra takılmış dilinize ta yüreğinizin derinliklerinden kopup gelen: “Istanbul’u sevmezse gönül aşkı ne anlar”…